Dit jaar ben ik de AVD-leerkacht van de school. Ik kom dus veel verschillende leerlingen tegen. Ik mag dit jaar vier vaste klassen bezoeken. Twee onderbouw groepen en twee bovenbouw groepen. Meestal zit ik vrijdag zingend op de fiets om naar mijn werk te gaan.
Zo niet deze vrijdag.Gespannen sta ik op. Vandaag mag ik weer naar groep 5. De vorige keer dat ik er was, is er een leerling de klas uitgelopen. Precies aan het einde van de dag, waardoor er weinig tijd was om alles goed af te sluiten. Ik werk in het speciaal onderwijs en daar gaan de kinderen met een taxi weer naar huis.
De weken tussen dit voorval en deze vrijdag heb ik regelmatig zitten denken waar het nu precies fout was gegaan. Een echte conclusie had ik nog niet, vandaar dus de gespannenheid aan mijn kant.
Het begin van de dag begint onwennig. Ik sta met een zekere reserve voor de klas. Ik denk dat ik dit heb uitgestraald, want ja hoor, daar gingen we weer. Een grote scheldpartij en gestamp door de klas. Gevolgd door een dreun van de deur. Dit keer heb ik hulp in geschakeld, waardoor ik voldoende tijd had om met aandacht bij deze leerling te zijn.
Gelukkig hebben we vorig jaar samen een methode gevolgd voor de sociaal emotionele ontwikkeling. Als pilot klas, hebben we samen de IK BEN OKE lesbrieven gevolgd van stichting wijze ouders.
Daar zaten we, beide onder de tafel, maar wel in gesprek. “Waar zit jij op jouw stressladder?” vroeg ik hem…….. geen antwoord. Toen heb ik een stukje van mezelf bloot gegeven. Ik heb mijn stressladder getekend. Ik heb hem verteld waar ik op mijn stressladder stond en hoe dit zo gekomen was. En daar was een opening voor gesprek. Samen zijn we gaan kijken hoe het de andere keer anders kan.
Nu ga ik weer zingend op de fiets naar groep 5. En elke tussen liggende week besteed ik ook even aandacht aan hem. Genoeg tijd tijdens de ochtend, pauze, of andere tijden. We hebben weer contact en dat voelt FIJN.